((بســـــم الله الرحــــمـن الرحـــیـــم))
تقـــدیـــم به قـــداســـت سی سال انـــتظار یک مـــادر...
نفــــسم می گیـــرد...
درهــــوایی که نفـــس های تـــورا کــــم دارد
در زمیــــنی که درآن جـــای قـــدم های تـــو نیـــســـت
هـــردو دســـتش خالیــــست!
آســـمانــش به پریـــشانی مــوهــای زنی است
که به چشـــمــانـــش دیـــد
در شـــبی زخـــم آگیـــن
دیــــو آتــــش پســـرش را بلـــعیـــد!...
راســـتی چنــــد قــدم دور شـــدی از وطـــنـت؟
که مــن این قدررر به دلگیـــجه... به تنـــهـایــی ام عادت کردم
به تــمــاشـای تـــو از روزنـــه ی پیـــرهـــنت!!!
بی تـــو در دام جهـــان
حــال پوتیـــن نویی را دارم
که به اجبــار نگــهــبان قـــدم هــای چریـــکی شــده است
که تفنـــگـش مســـت است...!
هم نفـــس وقـــتی نیــست
آســمــان بن بســـت است!
گــوش کن... می شـــنوی؟!
این صـــدای نفــسِ منجـــمـد گنجشکی است
که زمســـتان را گرم... زیـــر باران بوسیــــد
آخـــرین آوازش حســـرت پروازش
آب شـــد وقـــتی
دلـــش آرام آرام
زیـــر یک تــوده ی بـــرف
بیــــصـــدا می پوسیـــد...!
راســـتی ... بعـــد تـــو انــگار کســـی ... امــّا نه!
هیــچ کس ایــنـجا نیست
غیــر انـــدوه زنــــی
که دلــــش می خــــواهــــد
دســـتهای پســـرش سنـــگ مــزارش باشـــد...
چه کســـی می دانـــد؟!
شایـــد آرامــــش در
قــوطــیِ قـــرص فشــارش باشـــد!!!
همـــنفــس! چنـــد قـــدم دور شـــدی از وطـــنت؟!
که مــن ایــــن قـدرررر به تنـــهــایی ام عــادت کردم!
به مزاری خالی...
به پریـــشــانی خـــود...
و به این سفـــره که ســی سال تمـــام ... آه!!! سی سـااال!
جمـــع نشـــد!
به غـــم عــادت کــردم
به صـــداهــای عجیـــب...
شـب به شــب لمــس تـــرک های تنــــت...
به تمـــاشــای تـــو از روزنه ی پیـــرهـــنـت...!
می شــود برگـــردی؟!!!
مـــادرت دلـــتنـــگ است...
گــاه پرواز فقــط لمـــس سقــوط است.... سقــوط
پســـرم حـــرف بزن!
ســـرطان زا تر از انـــدوه سکـــوت است....
سکــوت!
...
(( آرامـــشــی از جنــس ملـــکوت نصیـــبتان))