برای امام محمدباقر(ع)

مددی امام پنجم که بفهمم آسمان را
بگریزم از نبودن همه جای کهکشان را
 
سفری به مرز هستی قدمی به اوج باور
برسان به خاک فردا هیجان پای جان را
 
همه بی‌قرار و راهی به تجلی کلامت
نفسی که با تو باشد به خدا کشد زبان را
 
کلمات هر موذن اثر از لب تو دارد
به مناره می‌کشاند سخنان حق اذان را
 
درِ لطف ماه جانان به تولد تو وا شد
چه بهار دلپذیری چه گلی که هر خزان را...
 
من و خلوتی زمینی تو و سیرتی خدایی
به‌خدا بیا مدد کن منِ مانده در جهان را
 
جریان رود یعنی نتوان به سنگ دل بست
برسان به دست دریا دل تنگ آشیان را
 
مصطفی کارگر
گراش ـ 11 اردیبهشت 1392