« رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل

خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانه ی دل »

مستان صهبای صوفی، دُردی کشان صبوحی

رفتند و اینک تو ماندی، ساقی میخانه ی دل

مستند یاران و در پی، ریزند از جام خود می

بر خاک و گویند یاد آر، زان بزم شاهانه ی دل

در بزمی از خون و آتش، با بزم سازان دلکش

شاهد چه میبیند الا، پرواز پروانه ی دل

مخمور صهبای سقا، آماده باش و مهیا

یار صراحی به کف شد، مهمان دردانه ی دل

زان باده ی جادوانه، پیمانه ی جاودانه

در کش که ساقی نپاید، دیری به کاشانه ی دل

آن گه که پر می گشایی تا آستان حریفان

یاد آر این خاکیان را ، ای جان جانانه ی دل

1390.4.3