((بســــم الله الرحــــمــن الرحــــیـــم))
نذر پیـــشگــاه آن غایـــب همیـــشه حاضر(عج)
درد کم نیست که با گــریـــه به پــایـــان برســد
وای ازآن لحـــظه که دریـــاچــه به طوفــان برســـد!
جمـــعه ای دیــگر از انـــدوه زمیـــن رد شــده است
درد مــا در همه آفـــاق زبانــــزد شــده اسـت
پـس کجاییــد؟! جهـــان معجـــزه گـــر می خـــواهــد
آســـمــان بی کس و تنهاست، پــدر می خــواهــد
شــاخه ای یــاس به پــروانـــه امــانـــت بدهیــــد
قــدریک گریـــه به مــا شــانــه امــانـــت بدهیـــد
مــا ازآن طایـــفه هستیـــم که حـاشــا شــده است
دلــمـان کورتریـــن نقـــطه ی دنــیـــا شـــده اســت
روزو شــب مرتـــع شیـــطان زده را بیــــل زدیــــم
بوســـه بر دســت برادرکُش قابیــــل زدیــــم!
سروها راهمــه، تا شـــاخـــه ی آخــــر کُشــتیـــم
با تفنــــگی که پـــدر داشــت، برادر کُشتیــــم!
هرچقـــدراشــک بریزیــــم ازاین درد کــــم اســـت
شــانـــه داریــــم، ولی مختـــص تابــــوتِ هـــم اسـت!!!
خــاک ما گرچه نه افـــرا، نه صنــــوبـــر دارد
در عوض هر طرفــــش صـــد "تــل زعـــتر" دارد
با سکـــوت از غم سنگیـــن سفــــر می گویــــنـــد
کودکانی که به یک گــــور پـــدر می گویـــنـــد...!
در زمســـتانِ نفـــس گیر زمیـــن یـــخ زده ایـم
سردِ سردیــــم... ولی مردمِ دوزخ زده ایــــم
قرن ها می شــودآلـــوده ی گنــــدم شـــده ایــم
غیـــبــت از سمـــت شمــا نیست، که مــا گــم شده ایـــم!
باغ آشـــفـــته ی مــا داغ صنـــوبــــر دارد
دردلـــش هـــرچه بخـــواهـی گل پــرپــر دارد
هرکجـــایـــش بروی مدفــن فریــــاد کسی است
شهــرمـــا بیشـــتر از حنجـــره، خنجــــر دارد!
هرکسی بال و پـــری داشـــت، به یک سنـــگ فروخــت
آســــمـــان حســـرت پرواز کبـــوتـــر دارد
بی شمـــا طایـــفه در حلـــقــه ی تهـــدیــــدجهـــان
سرزمیـــنی است که یک شــاه ستمـــگـــر دارد
قامــــت خســـته ی مـــا خرد شــد ای کاش خـــدا
لااقـــل سنـــگــی ازاین کــــوه بلا بـــردارد
یک جـــوانــــمـــرد دراین طایـــفه پیــــدا بشــــود
یک دلآور که دلــش غیــــرت حیـــدر(ع) دارد
مـــردی از سلـــســلــه ی نــور بیایـــداز راه
تا بداننـــد که این طایــــفه رهبر دارد
عطر پیـــراهـــن سبزی که به تـــن خواهــــد داشت
یادگاریــــســــت که از چـــادر مـــادر دارد
بیـــرقـــش پیـــرهـــنی پاره که بر حاشیــــه اش
نام هفـــتادو دو آلاله ی بي سر دارد...!
حـــسّ تاریــــخ به دســـتان جوانــــمرد شمــا
مثـــل حـــسّی است که سرباز به سنـــگــر دارد
وقــت آن نیســـت که دنـــیـــا کمـــری راســـت کنـــد؟
بعـــد یک عمــــر بلا معـــجـــزه درخـــواســـت کنـــد؟!
بدرخـــشیــــد که ما غـــرق تمـــاشـــا بشـــویـــــم
شایــــد از برکـــت این معــــجـــزه پیــــدا بشــویـــم...!
تیــــرگی از دل شـــب مذهبــــمـــان رانــــده شـــود
عشــق در باور این طایــــفــه فرمـــانــــده شــــود
هرکجـــا راه کسی ســـد شــده پــل بگذارد
صلـــح بر لولــه ی هــراسلـــحه گـــل بگذارد
لحـــن خوشـــبوی بلال از لـــب فـــردا بدمـــد
باز اذان از طرفِ مسجـــدالاقـــصـی بدمـــد
شهـــرآشـــوب شـــود عشــق به خونـــخــواهی عشــق
باز خــورشیـــد بتـــابــــد به درخـــتان دمـــشــق!
بعـــد یک عمـــرسرافکنـــدگی انـــســـان بشــــود
کوفـــه از هــرچه دورنگیست، پشیــــمــان بشـــود
مـــردِ خــورشیـــدیِ مــا از سفـــرش می آیــــد
لشـــکری ازشهـــدا پشـــت ســـرش می آیــــد
کـــاش باشیـــد... چه گفتــم؟! نه خـــدایــا! هستیـــد
غیـــبـــت از مـــاست... شمــا غایـــب پیـــدا هســتیـــد
نورتان جای سـؤال و شــک و تردیـــــد نداشـــت
چشـــم مـــا معـــرفـــت دیــــدن خورشیـــد نداشـــت
مـــا که یک عمـــر دراین بی خبـــری ســر کردیـــم
شایـــداز یمـــن دعـــاهــای شمـــا برگـــردیـــم...!
درد کم نـیــست که با گـــریــــه به پــایـــان برســـد
وای ازآن لحـــظه که دریـــاچـــه به طــوفــان برســـد!
شـــاخــه ای یاس به پـــروانــــه امـــانـــت بدهیــــد
قـــدر یک گـــریــــه به مـــا شـــانـــه امـــانـــت بدهیـــد...
((اللهم عجل لولیک الفـــرج))