وقتی عموصادق ایزدی مهربان در پیامی خصوصی برایم نوشت که سری به دفتر شعر آقای مهرداد نصرتی بزنم و شعری را که از آشفتگیهای وزنی وحشتناکی رنج می برد بخوانم ، خبر نداشت که ساعتها از خوانش این شعر بیمار توسط ارادتمند گذشته و من همچنان شگفت زده ام که چطور می شود که شاعری مدعی -که همین یکی دو روز پیش در خوشامدگویی به شاعری جوان و با استعداداورا استاد خطاب کردم ؛ آن هم به اعتبار حرف شاعر جوان که ایشان را استاد خود می نامید و سابقه ی ذهنی خوبی که از آثار گذشته ی ایشان داشتم-اینگونه به طور هولناکی از وزن خارج شود و سروده ای بیمار ارائه دهد؟...
درشش مصراع از این غزل نه چندان پرمایه ی شاعر-که اگر ایراد وزنی هم نداشت از حیث معنوی چند ایراد اساسی دارد-شش بار قطار وزن از ریل خارج شده و با مانع برخورد کرده است....من بارها به دوستان نزدیک شاعرم گفته ام وقتی از سرودن شعری فارغ شدید و به اصطلاح نوزادطبعتان پا به جهان هستی نهاد فی الفور در صدد نباشید که بر او لباس نو و ترو تمیز بپوشانید و اورا در آغوش گرفته یا در کالسکه نهاده وارد مهمانیهای دوستانه شوید و او را که هنوز شکلی به خود نگرفته و رنگی نپذیرفته به این و آن معرفی کنید.بگذارید نوزادتان شمایل دلپسندی به خود بگیرد ، دستی به سر ورویش بکشید، استحمامش کنید و ... و...آنگاه به این و آن بنمائیدش و به اصطلاح پز به وجود آوردن و داشتنش را بدهید.اغلب چنین نمی کنند و هنوز نانشان را از تنور در نیاورده عوض اینکه جایی بگذارند تا اندک نسیمی به آن بخورد در سفره و جلو مهمان می نهند؛ بی آنکه بررسی کرده باشند سوختگی ها یا خمیرشدنهای احتمالی اش را که باعث چهره در هم کشیدن مهمان می شود...البته در این میان هستند مهمانانی که هر نانی به خوردشان بدهی با رغبت زایدالوصفی میل می فرمایند و اعتراض که نمی کنند هیچ بل زبان به تحسین و تمجید هم می گشایند و از کیفیت آرد و نحوه ی درست پخت آن داد سخن می دهند و من مانده ام که چرا و به چه دلیل؟القصه این قصه را سری دراز است که ارادتمند حال و حوصله ی پرداختن به آن را ندارم و نقد علمی این اثر را برعهده ی منقّدان بزرگوار ی همچون عموصادق می گذارم...