به نام خدا
سلام خدمت جناب اقتداری!
ممنونم برای نقد و تذکرات ارزشمندتان.
پیرامون مطلب تان چند نکته را عرض می کنم:
- وزن غزل به این شرح است:
_ _ ن _ / ن ن _ _ / ن _ ن _
ادعایی بر جدید بودن این وزن ندارم، اما همه ی ابیات از این وزن تبعیت کرده اند.اگر موردی غیر از این است بفرمایید(البته در مصرع دوم بیت اول یک"از" از قلم افتاده است.).
- در بحث مضمون از رابطه ی "کشتی شکسته" و "غزل" پرسیده بودید.همان طور که واقفید مصرع اول از بیت نخست و مصرع اول از بیت پایانی، اشاره ای به آن بیت از غزل معروف حافظ دارد(کشتی شکستگانیم...).
منظور آن است که بیشتر از هر غزلی (مثل کشتی شکستکان آن غزل ) کشتی ام شکسته است.حال این کشتی چیست، بعد خواهم گفت.
از طرفی دیگر "هر غزل" می توانند "هم خانه ها و هم اطاقی های" دیگر غزل بانوی شعر (در خانه ی سال مندان ) باشند.هم خانه هایی که دربیت بعد، در "شب" و "دریا" و مرگ" قو" نیز رد پایی از آن ها می توان یافت.
شاید این "کشتی شکستگی" همان تنهایی غزل بانو باشد که در مصرع اول بیت دوم به وضوح بیان می شود.نوعی تنهایی در جمع هم دردان خود؛ ولی از آن جا که بار"جدل" را نیز حمل می کند چه بسا وضعیتش بدتر از دیگران است.
- از تنهایی گفته بودید و این که دریا با آن همه عظمتش چگونه می تواند تنها باشد.من کسی را سراغ دارم که بی نهایت عظیم تر از دریاست ولی تنهاست.اصلا" می گویند"تنهایی به او می برازد و بس! " منظورم خالق دریاهاست.پس عظمت چیزی با تنهایی اش مغایرتی ندارد. البته این جواب برای شکل ظاهری کلمه ی دریاست؛ ولی همان طور که در بخش قبل اشاره کردم "دریا" می تواند هم اطاقی غزل بانو در خانه ی سال مندان باشد.
- از مصرع "سنجاقکم، گل و چادر نماز و عطر" سخن گفتید، بدون آن که حتا آن را به همان شکلی که در شعر آمده است بنویسید.در این جا علاوه بر آن که همه ی اشیاء مذکور دارایی های غزل بانوست، اما خودش نیز هستند. برای مثال غزل بانو خودش را سنجاق کوچکی می داند(از روی تواضع ) که می خواهد بستگانش را به هم پیوند دهد.همان غزل بانویی که در بیت قبل خودش را مسئله و راه حل اختلافات و بحث و جدل های فامیلی می داند.
دست روی "انگشتری که ندارد بدل..." گذاشته اید، این هم ادامه همان فروتنی و تواضع غزل بانوست.شاید چون انگشتری است در دست بستگانش که هر جور خواستند می توانند آن را بگردانند، در مطیع بودن بی نظیر است.همان طور که در بیت قبل و بعد نیز شاهدیم.
- در بحث وزن، مصرع پایانی را تغییر داده اید.این تغییر شیرازه ی بیت را به هم می ریزد."اجلی که به گل نشسته" با کسی که اجل او را به گل نشانده" هم معنی نیست.اگر تمایل داشتید بیشتر توضیح خواهم داد.

باز هم ممنونم از وقت و حوصله ای که برای خواندن و نقد این شعر صرف نمودید.امیدوارم "روده درازی" های بنده را به بزرگی و بزرگواری خودتان ببخشید.
طاعات و عباداتتان مورد قبول درگاه احدیت، ان شاء الله!
در پناه حق

سلامی دوباره خدمت دوست خوبم جناب اقتداری!
ادامه ی نظرتان را خواندم.
ابتدا بند اول مطلب تان را درست نفهمیدم.
شاید دلیلش عجله در تایپ باشد.شاید هم فرصت بازنگری در متن را نداشته اید، بگذریم !
بیت اول، نه چیزی را تحسین کرده است و نه مذمت. نه حکمی کلی صادر کرده و نه دوست دارد هیئت منصفه ای یک نفره محکومش کند. خدا را چه دیدید، برادر! شاید خوانندگان دیگری به جمع هیئت منصفه این صفحه پیوستند.
همان طور که در جواب قبلی ام عرض کردم "غزل" می تواند همان غزل بانو باشد.حال چرا احساس می کند "کشتی شکسته تر" است(به عبارتی دیگر ، چرا وضعیتش بدتر از بقیه ی غزل های ساکن در خانه ی سال مندان است)، جواب در مصرع دوم آمده است.
از طرفی دیگر مصرع اول شعر با بیت آخر ارتباطی محکم (چه در معنا و چه در ظاهر ) دارد.شاید به همین دلیل است که می گویید آن استدلال برای بیت آخر قابل قبول تر است.
جواب بند دوم: سالهاست که این شعر منتشر شده است.نقد و نظرات متفاوتی نیز بر روی آن نوشته شده است. بعضی انتقادات را نیز به دیده ی منت پذیرفته ام و اصلاحاتی انجام داده ام.
پیرامون بیت دوم نیز قبلا" توضیح دادم.باز هم خدا را چه دیدید، شاید همان طور که نظرتان در مورد بیت هشتم(سنجاقکم ) تغییر کرد در این مورد نیز تغییر کند.
نکته ی دیگر این که، نه شاعر و نه شعر؛ در پی توجیه خود یا خواننده نیستند.هر خواننده ای برداشت خودش را خواهد کرد.برای خودم پیش آمده است که یک شعر را چندین بار در زمان های متفاوت خوانده ام و هر بار برداشتی متفاوت از قبل داشته ام.
نکته ی آخر: نمی دانم چرا اصرار دارید مصرع آخر شعر، آن طور که شما می خواهید نوشته شود.
باز هم سپاس گزارم، هم برای پی گیری مطلب؛ و هم برای قابل دانستن بعضی از ابیات این شعر.
در پناه خدا