دستهای من کوتاه شده اند

سایه ام از نوک پاهایم بالاتر نمی رود

چشم در چشم فیروزه ای ات

کرکسی روی شانه ام نشسته

از نگاهم می پرد

کبوتر...

امروز چندمین  چند شنبه سال است؟

از خواب نطلبیده پریده ام...

شگون ندارند

دانه های اناری تسبیح

در ذهن پراکنده اتاق....

"پیشانی خوارج بسته " ام نشسته روی سجاده

به زهر آلوده ام...

جوابم کرده اند

چشمهایت..

بهانه ی کوچکی نیستی!

باید کمی قدم بزنیم

تا حرفهای ناگفته

 وقتی ماهی ها روی سایه ات  می رقصند

میان طرح واژگون دستها رها  شوم...

کبوتران طلایی روی قدم هایت تخم می گذارند

تکثیر می شوند

قدم ها

کبوتران

دانه می پاشند

دخیل بسته ام

نگاهت را

دستم

به دستت نمی رسد...