گفته بودم پیش تر...
باران که می بارد ...
دلم آرام میگیرد ...
ز غمهای جهان، آزاد میگردم ...
تمام دردها را، غصه ها را، می برم از یاد ...
که گویی تازه از ره میرسم ...
با توشه ای سرشار، از امیّد ...
***
آنچنان آزاد میگردم ...
که با پرهای خیس، از بارشی بسیار ...
توانم اوج گیرم ...
تا وصال آرزوهایم ...
و این، امیّد زیبا بود ...
که امروزم به فردا میرسانیدش ...
***
ولی چندیست ...!
باران بهاری، سخت میبارد ...
چنان پر شور و سیل آسا
که از عالم تمام دردها را، غصه ها را برد ...
***
ولی ... آه ، از دل تنگم ...
که دیگر چون همیشه، زنده از باران نمی گردد !!!
دگر این سیلِ غم شویِِ جهان آباد ...
اگر بنیاد دنیا را به دست خویش بردارد ...
غم این قلب بیمارم، پس از آن هم ...
درون سینه می ماند !!!
اگر غرق از خروش سیل هم گردم ...
پس از مرگم بماند این غم جانسوز در قلبم ...
***
نمیدانم کدامین کس ...؟
کدامین زخم ...؟
از دیروز و امروزم ...؟
مرا دردی چنین جانسوز در دل کاشت ؟!!
که دیگر چشمهایم، شور عالم را نمی بیند ...
که دیگر گوشهایم، نغمه ی مرغ بهاری را نمی یابد ...
و این سازی که تا دیروز، دلم را، غرق امیّد و صفا میکرد ...
برایم ناخوش آهنگ است !!!
دلم با نغمه اش، دیگر نمی رقصد ...
و دیگر روی شادی را نمی بیند ...!
****
خدایی تا همین دیروز، مرا غرق تماشا بود ...
که اشک آسمانش نیز،از نگاه اشکبارم بود ...
خدایا ... بازهم ...
بازهم درمان قلبم باش ...
دوایی کن، که دیگر این جهان را، با همان باران زیبایش ...
نباشد مرهمی، بر زخمهای بیشمارِ این دلِ مغموم ...!
ودیگر جز تو ای معبود بی همتا،
ندارم هیچکس را،
گسستم از تمام عالم و اهلش ...
و رو کردم به درگاهت ...
تو بگشا دربِ رحمت را ...
و اینک کن تو درمانی، که دیگر رو به پایانم ...
مرا دریاب ... مرا دریاب ... به امیّد... تو میمانم ...