از دفترِ قندِ پارس شیرینی رفت

آرام به سوی عرش سیمینی رفت

چشمان پر از اشک غزل می گوید

از چرخ ادب دوباره پروینی رفت

/////////////////////

چشمان غزل به اشک رنگین شده است

هربیت دچار داغ سنگین شده است

بانوی غزل رفته و اینک دل شعر

چندیست که بیقرار سیمین شده است