آمد گُلا! صداقتِ پاییز را گواه
این سرخ و سبزِ کاذب و این زردِ روسیاه

واینک هنوز سینه ام – این سفره ی بهار
از زخمها و خنجر تو پر گل و گیاه

واین پیکرِ نحیف، درختِ تناوری
با برگهای گریه و با شاخه های آه

لبخند بس ملیح بهار است سینه ام
شیرینتر از مقدمه ی تلخیِ گناه

با رفتن تو عرصه ی پاییز چیره شد
بر اشک و آه و زخمِ منِ خسته و تباه

وآنگاه بسته شد همه درها بسوی تو
گاهِ گریز نیست دگر زین گریزگاه

برخوردِ برفگونه ی تو باز ای فلان!
آه از نهاد سینه برآوده است، آه!

در چشم های آبیی تو موج میزند
چیزی شبیهِ رنگِ نگاهِ پس از گناه

غمهای تو کجا و دلِ ناتوان کجا
کوهیست این که میشکند شانه های کاه

کم کم مرا ز منزلِ خود دور میکنند!
در راهِ سر به زیر، قدمهای سر به راه!

خورشید را به خاک سپردیم آخرش
با چشمهای گریه کنان، زیرِ نورِ ماه