غرغرستان
توي اين مملكت همه هميشه دارند غر مي زنند.بچه كه هستند ازدست بزرگترها غر مي زنند.بزرگ كه مي شوند از دست بچه ها غر مي زنند.زنها از دست مردها .مردها از دست زنها.تابستان از گرما.زمستان از سرما.باران بيايد .غر مي زنند .نيايد باز هم غر مي زنند.برف بيايد .مي گويند باران خوب است .باران بيايد انتظار برف را مي كشند .پياده ها از دست سواره ها.سواره ها از دست پياده ها.توي ايستگاه اتوبوس و تاكسي .توي صف نان و شير .
مخاطب هم ديگر جايگاهي ندارد .انگار اصلا از روز اول نبوده است .هيچ وقت هيچ كس از هيچ چيزي راضي نيست .نه از وضع مملكت .نه از كار و كاسبي .نه از دست بچه ها .نه از همسايه ها.نه از وضع اب و هوا .دارا و ندار هم ندارد .همه بلاخره كسي را دارند كه از دستش غر بزنند .مادر از دست بچه هايش.مرد از دست زن و بچه اش.بچه ها هم از دست همه.معلم .مدير .فراش.بقال .حالا شايد اين وسط سالي ماهي يكبار لبخندي را هم بر لبي ديديد.اما مبادا گولش را بخوريد .به خصوص وقتي كه از تقابل دو نفر به وجود امده باشد .سلام مي كنند و هي تعارف تكه پاره مي كنند.حتي اگر درجه ي تبشان چهل هم باشد .در جواب ان يكي مي گويند .خوبم خيلي ممنون.سايه ي عالي مستدام.ول كن معامله هم نيستند.و يا مثلا روز ختم مادرت با ان همه اندوه بايد يك لنگه پا دم  د رمسجدمثل شاخ صنوبرسيخ به ايستي و هي تعارف تكه پاره كني ومدام تعظيم كني واحترام بگذاري.مبادا يكيشان از دستت در برود.وگر نه مردم ميروند و پشت سرت صفحه مي گذارند كه ابرو داري هم بلد نبودند.انگار نه انگار كه تو داغ داري و دلت گرفته .تازه بايد صلات ظهر جمعيت را از دم در مسجد سوار كني و ببري توي رستوران پياده كني كه دلي از عزادر اورند كه چه بشود .حالا اگر يك وقتي خدائي نكرده .مثلا  دوغ يادشان رفته باشد .و يا زبانم لال خلال دندان .كه ديگر تازه كارت در امده.مادر بيچاره ات اگر مي دانست كه تو اين جوري توي دردسر مي افتي اصلا هوس مردن نمي كرد .يا مثلا يكي در خانه ات را ميزند .اتويت توي برق است .غذايت روي گاز است .بچه ات هم دارد گريه مي كند. سرت هم درد مي كند .هيچ چيز قابل خوردني هم توي خانه نمانده .انوقت هي تعارف مي كني كه .اوا اين طوري كه بد است .بفرمائيد تو .اگر نيائيد بدم مي ايد .كلبه درويشي است .قابل شما را ندارد .در حالي كه توي دلت داري خدا خدا مي كني كه زودتر شرش را كم كند و برود .و از ان طرف هم او با اين كه مدام مي گويد كار دارم و بايد بروم .باز دو ساعت مي ايستد و هي حرف مي زند . نه مي ايد تو و نه مي رود .تو هم با لبخندي بر لب همان طور ايستاده اي و زبان نداري كه بگوئي .با با من هزار تا كار دارم و در را ببندي و بروي تو .اما همين كه پايش را از در بيرون گذاشت تا ده روز بعد پشت سرش حرف مي زني و ادايش را در مي اوري.پيش دكتر كه مي روي منشي اش غر مي زند كه اگر اين دفترچه مال شماست چرا عكسش هنوز جوان است .چرا خودت پير شده اي.دكتر كه مي بيندت .غر مي زند كه دير امده اي .مي خواستي الان هم نيائي .مرض كار خودش را كرده .اصلا چطوري تو هنوز زنده اي. چرا پس نمرده اي.بايد جراحي شوي.روز موعود شوهرت دارد غر مي زند .چون خرجت زياد است .بچه ات غر مي زند .چون انروز امتحان دارد .دم در نگهبان بيمارستان غر مي زند .چرا زود امده اي .دم بخش غر مي زنند كه چرا دير امده اي. پرستار غر مي زند كه جا براي تو نيست .مريضها غر مي زنند .چون جايشان را تنگ كرده اي. تختت را چپانده اند وسط انها .همه جا بوي دارو مي ايد .و مريضي و درد و غر .براي عمل اماده ات مي كنند .لباس عوض مي كني .لباسها ي بيمارستان پاره و پوره است . هر كدام يك عيبي دارد .يا تنگ است .و يا گشاد است .دم پائي هم نيست .پاي برهنه راه مي افتي وغر مي زني .اتاق عمل پر است .بايد بروي اخر صف .توي نوبت .و غر بزني .چند ساعتي مي گذرد .همه را يكي يكي چاقو كاري مي كنند تا نوبت تو هم مي رسد .از در و ديوار اتاق عمل غر مي ريزد .بوي سلاخ خانه ي شماره ي پنج مي ايد .پشيمان شده اي و داري قدم به قدم به سمت در مي روي كه يكي ناگهان در را مي بندد.مي خابانندت روي تخته اي كه اسمش تخت عمل است .و نور را مي اندازند توي تخم چشمت .داري كور مي شوي .انها قلت مي دهند اين طرف و ان طرف و غر مي زنند .خسته اند .و ديگر حال ديدنت را هم ندارند .چه رسد به مداوايت.پس هي غر مي زنند. .انقدر شل و سفتت مي كنند تا اخر سر با يك امپول بيهوش مي شوي .انها هنوز دارند غر مي زنند .پاره پاره ات كه مي كنند .غر مي زنند .خونت كه بند نمي ايد .غر مي زنند .قلبت كه درست نمي زند .غر مي زنند.جانت كه بالا مي ايد .غر مي زنند .
فشارت كه پائين مي رود  .غر مي زنند. ..ناگهان ميبيني كه سبك شده اي .و داري از ان بالا انها را نگاه مي كني .چقدر حقير و قابل ترحم شده اند .چقدر غر مالي اند .شوك ات كه مي دهند  غر مي زنند .ملافه را رويت مي كشند و غر مي زنند .از اتاق بيرون مي روند و غر مي زنند.توي راه تا سرد خانه هنوز صداي غر مي ايد .توي راه گورستان .توي شور خانه .حتي پيرمرد گور كن هم دارد غر مي زند .چون خاكش خيلي سفت است .تو را خابانده اند ان تو و دارند خشتها را مي چينند رويت .كم كم صداي غر دور و دور تر مي شود تا به كل ديگر ان صدا را نمي شنوي  و بلاخره سكوت همه جا را فرا مي گيرد .جمعيت از هم مي پاشند و هر كسي به راه خودش مي رود همه مي روند پي كارشان.هيچ چيزي تغيير نكرده .فقط كمي خاك زير و رو شده .و  تو ميبيني كه به همين زودي دلت تنگ شده وگريه ات گرفته.براي زندگي . نه . براي بچه ها .نه .براي خانه ات .نه. .كاش ميشد براي يك بار هم كه شده .دوباره ان صدا را بشنوي .صداي غر را .اين پائين بدون غر چطورمي شود مردگي كرد اخر .نه . اصلا شدني نيست. .پروين برهان شهرضائي ..بهار 85