رباعی ها
با قطع امید دکتر از درمانِ...
راه افتاده به صد امید از خانه
یک مشت دوا کجا و یک جرعه ی آب !؟
داروخانه کجا و سقاخانه !؟
 
با چشم پر از اشک، مداوا می خواست
کور آمده بود و چشم بینا می خواست
بارانی شد هوای صحنت بی ابر
وقتی که یتیم از تو بابا می خواست
 
عشقش شده بود بس که صحن و گنبد
هر وقت که می شد به حرم می آمد
قبل از مرگش ورد زبانش شده بود
مشهد، مشهد، مشهد، مشهد، مشهد...
 
دور از جنگل هزار فرسنگ شده
در پایش خار رفته و لنگ شده
صیاد ولی بهانه ای تکراری است
آهوی زبان بسته دلش تنگ شده
 
راهی شده است باز هم با یادت
این خانه به دوری ات ندارد عادت
اندازه ی یک بغض فقط فاصله است
از اینجا تا پنجره ی فولادت
 
هرچند که باده نوش این خم هستیم
در خیل صفوف عاشقان گم هستیم
نوری اگر از کلام ما می خیزد
آیینه ی آفتاب هشتم هستیم
 
اینجا که کویر پا به ماه دریاست
هر ابر عقیمی که بگویی اینجاست
درمانگاه ویژه ی ناباروری است
اینجا هر شب نماز باران بر پاست
 
امشب دل من حال محالی دارد!
رفته است به اوج عشق و بالی دارد!
از ماه بپرسید که شاهد بوده است
شب ها حرم رضا (ع) چه حالی دارد!
 
دارند زیاد می شوند این سوها
- ای ضامن آهو- پی تو آهوها
تا حُرمت مهربانی ات حفظ شود
ضامن دارند بعد از این چاقوها
 

دوبیتی ها
من و تا مشهدت فرسنگ ها راه
من و این پای لنگ و دست کوتاه
من و دوری، من و حسرت، من و بغض
من و آه و من و آه و من و آه
 
گرفتم اینکه آهو بیخیال است
تو و دل کندن از آهو !؟ - محال است
به سوی آستانت بی جهت نیست
قطار اصفهان-مشهد غزال است
 
حرم، قبل از سحر، نه مرد و نه زن
کبوترها همه دور و بر من
صدا آمد، کبوترها پریدند
من و تنهایی و یک مُشت ارزن
 
تو که بال و پرم را کرده ای باز
نمک گیرم چرا کردی از آغاز؟
دلم با عشق و دستم با ضریحت
کبوتر با کبوتر، باز با باز
 
نه نوک می زد به ارزن، نه به گندم
مبادا نامه ی یاران شود گم
همیشه یک نفس پرواز می کرد
کبوتر بین راه مشهد و قم
 
سپید این سان که پوشیده است تا دُم
خودش را می کند حاجی تجسم
کبوتر در طوافت می پرد باز
بچرخد تا برای بار هشتم