باز آمـدم ! شـاید خوشـآمـدگـوی من باشی
بیمار عشــقم می شود داروی مـــن بـاشی؟
 
آلوده نفْســم ! دسـت و پـا گم کرده ام ، آقا
ســامان نمی گیرم !... مـگر الگوی من باشی
 
وقتی ضــریح مـهربانــت را بــغل کــردم...
می خواستم یک لحظه هم دلجوی من باشی

گـویی گـرفتم رد شــالت را  و مـی گِریم 
چون سائلی تا... عشق، پاسخ گوی من باشی 

بـــاور نمی کــردم که دســـتم را بگیری و 
هـر لحظه ، هرجای حـرم پهلوی من باشی! 

این هشــتمین بار است می جویم پناهت را 
یکبـــار آیــا می شود پی جوی من باشی ؟ 

آری هـمـان وقتی که دشوار است خندیدن 
در سرسرای گور ... تلقین گوی من باشی ؟ 
( رضا محمدصالحی) 

* این غزل را فی البداهه در استقبال از شعر خوب جناب آقای جابرترمک ، شاعر هنرمند شیرازی با مطلع ( وقتی که تو سلطان دریا روی من باشی// باید همیشه ضامن آهـوی من باشی ) سرودم و به یمن ایام مبارک پیش رو تقدیم می کنم