گل های شهید

دستی آوردست اینجا پنج گلدان از بهشت

پنج نوبت در تو ای کوه آفتاب آیینه کشت

غرق حیرت رد شد از سمت شهیدستان تو

((حافظ آن ساعت که آن نظم پریشان را نوشت))

با خودش می خواند اینجا سوره ی کهف و رقیم

بر لبش یخ بسته سودای بت حوری سرشت

کوه، عاشق تر می اندیشد به گل های شهید

کوه، حیران ورق گردانی اردی بهشت!

در تما شا می سروداینها(( شهیدان که اند؟!))

فارغ از اندیشه ی میخانه و دیر وکنشت

باید اینجا ایستادوجور دیگر فکر کرد

یا ازین بالا فقط رد ستاره را نوشت!