تکیه گاه
بگذار نگاهت به دلم بنشیند
پروانه به باغ محفلم بنشیند
گر شانه ی روح تو شود تکیه گهم
دریای خزر مقابلم بنشیند
***
کام لحظه ها
مگذار که دلخسته ی این شهر شوم
یا آنکه به کام لحظه ها زهر شوم
هرگز نکند خدا نکرده روزی
مصلوب نگاه چوبه ی قهر شوم
***
با تو
با تو به زمانه روح پیوند شوم
در عشق و غرور همچو الوند شوم
چون پسته ی عاشقی شکوفا گردم
بر روی لبا ن عشق لبخند شوم
***
روح بلند
چشمان تو از عشق روایت دارند
از روح بلند تو حکایت دارند
سر تا قدم از آینه ها سرشاری
این است تورا لطف و عنایت دارند