از بوی تو گلدان لبِ تاقچه جان می گیرد 

وقتی که نباشد نفست ، رنگ خزان می گیرد 

با های نفس های تو لرزید دل پنجره ها 

عمریست که این پنجره از تو ضربان می گیرد 

چون باد به هر باغ برد بوی قدم های تو را 

آهسته به آهسته طراوت جریان می گیرد 

هرگز نشود دور هوایت ز من و پنجره ها 

حتی غزل سادهء  ما را نگران می گیرد 

با هر نفست بادِ جنون آید و سرچشمهء خون 

می جوشد و رگ های تنم را هیجان می گیرد 

دستت چو بزد شانه به گیسوی ، زبانم بگرفت 

چون از نفس شانه به مستی هذیان می گیرد 

هر آینه این  جاذبه ء عطر تو می برد مرا 

دل ، عطر نفس های تو را با دل و جان می گیرد