استکانهای کمر باریک توی کافه را، میکنی در جیب با آن قامت و اندام ها 
تویِ خُم گل میکند احساس مستیِ شراب،میزنی تا لب به لبهای تمام جام ها
شُرطه ها دنبالِ تو اُفتاده اند وُ می رَوی زیر چتر دستهایِ عاشقِ من لحظه ای
آه دیگر ای پری پروانه شو، پروانه شو، پهن کرده شهر در خود تورها و دام ها
قُل قُلِ قلیانِ تویِ کافه بالا می رود،  می زند بیرون نگاهِ گرگها دور وُ بَرَت
زل به موهایِ سیاهت می زنند وُ می خَرند،                                         
   از دهانِ
           خیسِ قلیانهایِ کافه
                                            کام ها