از ابرهای آسمان زاییده شد باران، یک چتر برمی دارم از خود می زنم بیرون
افتاده ای چون بختکی آهسته در روحم، یک روز می اندازمت از باطنم بیرون
آنروزها در لاک خودبودم که ملحق شد یک  قطره از لبخند تو بابرکۀ غمهام
من غوطه وربودم در آمد قلب من اما آهسته  با قلابت از پیراهنم بیرون
افتاد چون ماهی دلم در  دستهای تو سُر خورد ، جان داد وُ به روی خود نیاوردی
با هر تلاشی سعی کردم زنده بودن را تا اینکه قلاب تو آمد  از تنم بیرون
از ابرهای آسمان رشت می بارد غم های من بر شانه های مردم این شهر
من همچنان با زندگی مشغول پیکارم وَ می برم هر روز گُرز آهنم بیرون
خورشید رفت وُ پشت ابری ماند وُ باران شد، من چتر را هنگام باران نیز می بندم
وقتی که خیسم می کند یکدفعه می ریزند، آن روزها از روزهای روشنم بیرون