تا دست ماهیانه زدی بر آب، آبِ دهانِ چشمه به راه اُفتاد
آهسته رفت تویِ گلویِ دشت، دلدادگی به جانِ گیاه اُفتاد
حسِ تو رفت تویِ دلِ چشمه، بوسیده هر پرنده تو را ناگاه
آهو لبش که تر شده با این آب، ناخواسته به چاهِ گناه اُفتاد
احساسِ داغِ دستِ تو آهسته، تبخیر شد به ابر پناه آورد
باران زد وُ چکید غمت آرام، از آسمان شبیه به آه اُفتاد
چشمه درونِ کاسۀ خود دارد یک آسمانِ روشن وُ مهتابی
ترکید زَهرۀ شب وُ شد خاموش، چشمِ پلنگِ تو که به ماه اُفتاد