ما ذره­ای ز کهنه­ترین خاکِ این دریم

بر ما بتاب تا به فلک سر بر آوریم

رندیم و دلق­پوش و نظرباز و دف­نواز

تنها در آسمان تو خورشید خاوریم

آغوش وا کن ای وطن! ای مادر وطن!

ما کودکان گمشده­ات در سه کشوریم

در دامنت شکوفه­ی امّیدمان شکفت

دور از تو در خزان غریبی شناوریم

دامان مهربان تو از دست رفته است

شب­زنده­دارِ معرکه­ی دیده­ی تریم

تفتیده برفِ قلّه­ی پامیرمان زتب

جیحون دیده­ی ترمان را کجا بریم؟

چون آسمان ابری و چل­تکّه­ی تو ایم

یک روح اشکبار ولی در سه پیکریم

تاجیک­زاد و افغانستان­نژاد کیست؟

ایران کجاست؟ ما همه طفلان مادریم

مهتاب، خوشه­خوشه، پراکنده شد ز شرق

باید یکی شویم و در آیینه بنگریم 

آیینه­ی شکسته­ی ماهیم بر زمین

چندین ستاره­ایم که با هم برادریم