ای سرو،فلک کشیده از ریشه تو 

وی عقل و بیان زبون ز اندیشه تو

روییده خس اندر در و دیوار زمان 

ما منتظـر ضربت آن تیشه ی تو

 *          *           * 

و یک دوبیتی

شبی بارانی است و ماه کور است

تو آنجا و من اینجا -راه- دور است

خیا لت با خیا لم بست پیمـان

ز این پیمان دلم لبـریز شور است