سينه ام يكدست مشكي پوش اولاد حسين(ع)
ارباً اربا تر دلم از شاخه شمشاد حسين(ع)

لحظه هايم ملتهب تر از تب زنجيرها
میزبان آتشم با ياد سجّاد حسين(ع)

بند مي آيد نفسهايم كه دارد بر زمين
مي چكد از شعبه هاي تير ، نوزاد حسين(ع)

رم دهد دشمن دمادم نعل هايي تازه را
پيش چشمان ِ ترم بر تازه داماد حسين(ع)

مي رسد بر گوش جان من هنوز از قتلِگاه
ناله ي زهرا(س)و زينب(س)؛ بعد ِ فرياد حسين(ع)

تشنگي يك ريز مي بارد به يادش بر لبم
واي بر من گر بنوشم آب ، بي ياد حسين(ع)

آرزو كردم چه مي شد مي رساندم عشق را
با جوانان بني هاشم به امداد حسين(ع)
...
شمّه اي از صبر زينب(س)زينت نام من است
چون مرا زائيده مادر روز ميلاد حسين(ع)