سکوت سرو 

هنوز ترا به خاطر دارم

ترا،

و نوازش دستان کوچکت را

نه تنها برای من

نه...

بلکه برای سبز ترین جنگل خُدا

آوای تو یادگار ابدیست

هنوز ملافه ها

رایحه ای بدنت را فراموش نکرده اند

پریشان کردن گیسوانت برای باد

سبز ترین خاطره ست

کجایی ای نهفته ی آشکار

درهمه خاطره ها؟

لاله ها در زمین

و کهکشانها درآسمان

با گلوهای بغض گرفته تو را فریاد میکنند

ای دیر یافته!

بیا که سکوت سرو ها به یاد تو

شکنندست

کجایی؟

در کدام سرزمین ؟

در کدام خاطره ؟

هنوز خنده هایت برای گل های باغ

زیبا ترین خاطره ست

و فشردن دستان کوچکت

برای من آبی ترین رویا.