آتش افتاده بر دل شهرم، شعله‌ها در لهیب می‌افتند
باز فریادهای بیهوده، در سکوتی مهیب می‌افتند

رودها در تلاطم خویشند، ابرها در تب پریشانی
بس که اوقات زندگی تلخ است، نخل‌ها بی‌شکیب می‌افتند

زندگی گیج می‌زند در من، هی فراز و نشیب می‌ریزد
درّه‌ها در فراز می‌افتند، کوه‌ها در نشیب می‌افتند

می‌رود شهر رو به ویرانی، بر لب انگشت های حیرانی
دم عیسی به مرگ می ماند، سایه ها بر صلیب می‌افتند

مرگ را زیستیم و فهمیدیم، زندگی یک دروغ مصلحتی ست
مشت وا کرده است از مشتش، سکه های فریب می افتند

***

خسته‌ام خسته از محاسبه‌ها، ای دلیل تمام جاذبه‌ها
نیوتن‌های عاشق شهرم،  از نگاه تو سیب می‌افتند...



حسین سنگری