1-
سیاهی شب هیچ وقت ...
حرفی برای گفتن ندارد
حتا اگر ستاره ها
بر دوش ِ جوخه ی اعدام سنگین تر شوند
مترسک ها کلاغ بپوشند
باز هم
گندم زار
بی لحظه ای درنگ
می روید
آفتاب را هوایی می کند
آفتاب گردان را
می چرخاند سمت سرخی دریا
اگر معادله ها بهم ریخت !
تعجب ندارد
این خاک بوی پیراهن سید مجتبی می دهد
سنگ فرشها ، اگر دهان باز کنند
خواهند گفت
بغض انارها
از استقامت می گویند
از درختهایی که فدایی یک لبخندند
لبخند آخر ...
جایی میان گرگ و میش
کاری تر از تمامی سلاحهای سردو گرم
تیمسار فکر می کرد
می تواند انباری باروت را
زیر چکمه اش خاموش کند
پشت درهای بسته
آسمان را گلوله زد
درست شبیه نمرود
اما
خدا بزرگ تر از آن است
باریختن خون سید تمام شود
.
حالا سالها گذشته است
جغرافی که می خوانم
دیوارها و جوخه اعدام دارد
جایی توجه آفتاب گردان ها را جلب کرده است
خیلی دور ، خیلی نزدیک
گنجشکها زیر پیراهن یوسف به بلوغ رسیده اند
دیگر هیچ چیز غیر ممکن نیست
حتا این شعر
تاریخ فردا را پروانه ها می نویسند
و خورشید روی شانه های سید طلوع می کند
2- 


سرهنگ !
چله ی زمستان
آب سرد به پای سپیدار می بندی !
تا غسل شهادتش با لرز باشد
کور خوانده ای
درختها نمی ترسند
هربهار
تبر ها را قلع و قمع می کنند
بارانی سبز می بارد
بارانی سپید
بارانی سرخ
از همه رنگ
رنگ آزادی
رنگ ریحان
رنگ مژه های سید
گوش کن به روزنامه هایی که خواهند نوشت
ماه از پیشانی نواب طلوع کرده است
تابستان زاده شده
پرستوهای مهاجر باز می گردند
خانه را از نو میسازند
سرشار از چشمه ها
روشنایی
شقایق های سرخ دروازه ها
بادام و صنوبر های دامنه ها
مشیت خدا
پای کفتارها را روی بهمن لرزاند
هرشب هزاران نواب با ماه خلوت می کنند
و دشمنان این مرز و بوم
چون پادشاهانی مخلوع
به لاکشان بر می گردند
سید مهدی نژادهاشمی