تسبيح درخت

سايه‌روشنِ معني خواب را

                             به ذهنم

و انوار تلاوت برگ‌ها را

                             به روحم ريخت.

من

كليمي بودم

كه برق كبريايي كلام

بلور هستي‌ام را آب مي‌كرد.

مي‌ريختم

آز آبشار سجود

به حوض شمعدانيِ حضور.

تفسير آيه‌هاي گُلابيِ[1]طلوع

مي‌درخشيد

                   در شبنميِ نجوا

و شيرازه‌هاي بياض سماء

از زرحليِ[2]ستاره‌هاي سرشك.

فرشته‌ها

پرنيان نور به تن

سايه مي‌رُفتند

از باغ‌هاي فراسوي تصوّر

و نخ‌هاي آب و نور

به كلافه‌هاي سَدکيسي[3]مي‌پيچيدند.

زندگي

پديده‌اي بود

از افق آيينۀ ديدار.

نكهتِ نور مي‌وزيد از حجلۀ وصال.

تجلّي مي‌اَرغُشيد[4]

                   در تالار سپيده‌دم ازل،

سكوت

خوشبو مي‌شد

                   از عنبر گلواژه‌‌هاي خلقت.

هوا

ژوليده‌ بود

در پچ‌پچۀ[5]باران ذكر

و عطر بامدادي نام‌هاي خدا.

گلماهيان[6]حواسم

در وسعت تابندگي آب‌ها

امواج برگ‌هاي درخت هميشه را مي‌بوييد.

نسترني

شكفت ارغواني

پودينه‌اي

شمامۀ سبز

و نيلوفري

نيليِ نگاه تعارفم مي‌كرد.

تسبيح درخت

صداي بال‌هاي آيينه بود

در گلباغ واژه‌هاي نور،

كه خوابم را

                   به عطر ظهور

و روحم را

با فروغ كلام حق

          مي‌آغُشت.