دلتنگم فانوس هایم را
که نمی دانم
در کدام پستوی تاریک جا مانده اند؟
و یا کدام گردباد؟
و یا در حوالی کدام روستای سرخس؟
از دستم ربودشان
تاریک تاریکم
می ترسم
از تمام چاله های دنیا
که چاه ها را روسفید کرده اند
از جدول های لاینحل خیابان ها
از صدای کفش های ولگردی که
دور و نزدیک می شوند
سؤال هایم را نمی شنوند
پاسخی برایش ندارند
فانوس هایم را بیاورید
می خواهم دوباره بیابم
در آلبومی خاک گرفته
مادرم را با چشمانی نافذ
و پیدا کنم
کودکی هایم را
در کوچه های کاهگلی
در مزارع گندم
بالای درختان توت اطراف ده
فانوس هایم را بیاورید
می خواهم
به دورترین جای جهان بیندازم
تکه چوبی را که
چون چراغ قوه ای خاموش
در خیابان های شلوغ
سرگردانم می سازد.