تقدیم به ایران سربلند
تو از شمال کجائی، که من جنوبم دا
تو از کدام طلوعی ، که من غروبم دا
من از قبیله ی دردم، که باز می پیچم
به خود، اگرچه ولی آه، سخت خوبم دا
تو تک درخت بزرگی که سبزخواهی ماند
و من همان غم مجهول دارکوبم دا
پر از غبار سکوتم، هزاره های تو را
از این غبار غریبی بیا بروبم دا
به چشمه های زلالت بیا مرا بسپار
که بی ترانه ترینم , چنین رسوبم دا
بخوان برای من از رودهای سرشارت
که مثل تکه ی سنگم و تکه چوبم دا
 بخوان که روشنی از سمت چشم های تو بود
بخوان که مثل طلوعی و من غروبم دا
بخوان که باز سیاوش کمان بگیرد باز
به نام پاک تو آرش کمان بگیرد باز
بخوان به نام خلیجی به رنگ چشمت فارس
به احترام خلیجی به رنگ چشمت فارس
 اگر چه دا، دلت از این غروب رنجیده ست
و از نگاه سیاهت سپیده باریده ست
همیشه عاشقیت را ترانه ها گفتند
شکوه مشرقیت را ترانه ها گفتند
تو از گذشته ی سبز بعید لبریزی
و از هزار شقایق، شهید لبریزی
بخند مثل شقایق که بی قرارم دا
که باز طاقت اشک تو را ندارم دا
تو عاشقانه ترینی، غزل غزل مجنون
پر از روایت فتحی، و از ازل مجنون
همیشه سبز بمان تا همیشه پرباران
عروس مشرقی دشت آسیا، ایران