زل می زنم در جستجویت یادها را
تا می توانم می کشـــــــم فریادها را

ای شانه های قاب عکست زانوانم
می ایستم حیران کنم امدادها را

من بی تو پاییزم ولی می پرورانم
با یاد تو در سینه ام شمشادها را

مانند فرهادم که شیرین هم نباشد
خم می کند با کوه عشقش بادها را

پای عصای پیری ام در مکتب عشق
باید که همراهی کنم استادها را

سربند "یا زهرا"ی خونینت به من گفت
معنای عاشق بودن مقدادها را

بابا نبودت درد دارد ، درد .. امّا
در خاطرم می آورم میعادها را

آن کس که می خوانـَد مرا "صبراً جمیلا"*
می پاشد از هم بی گمان بغدادها را

شیرین تر از حلوای من در غوره ای نیست
از کاسبی انداختم قنـّادها را

*فاصبر صبراً جمیلاً ..(آیه پنج سوره مبارکه معارج)