شاعرت می ماند و ناگاه کم می آورد
در مقام وصف تو والله کم می آورد!

میرسد پایِ تو محض دست بوسی شعر من
باز اما واژۀ دلخواه کم می آورد

آنقدر اسم تو سنگین است بر دوش اذان
أشهَدُ أنَّ ولی الله کم می آورد

از قنوتت قطره قطره عشق می ریزد زمین
توبه جاری میشود؛ گمراه کم می آورد

هر که اعماق وجودش پُر نشد از عشق تو
عاقبت یکروز خاطرخواه کم می آورد

می شود خورشید، در ایوانْ طلایت مستمند
در شبستان نگاهت ماه کم می آورد

در عرق ریزانِ قرآن وقت تفسیر علی(ع)
نقطۀ در بای بسم الله کم می آورد!

مرضیه عاطفی/ سمنان