سخت است که با فاصله ها سمت تو را گم نکنم

تنها به تو اندیشم و اندیشه ء دوم نکنم 

در پیش نبینم همه جز پهنه دیوار فراق

سخت است که سر سختی دیوار تجسم نکنم 

اینقدر مگویید که حوا به من آورد،  که من 

خود کاشته ام گندم و جز کشتهء گندم نکنم

در چاه بینداخته خود یوسفِ افسون شده ام 

زیباست که تقصیر به هر آدم و مردم نکنم 

هنگام سحر با نفس باد میارید به من خاک درش 

من با دل اگاه از این خاک تیمم نکنم 

با خاک بیامیخته آیینه ء شفاف دلم 

زیرا به نفس های لبت هیچ ترحم نکنم 

وقتی که نباشم به تو یک دوست چرا خانه دل 

نشکافم و دستی به دخیل ِ لب هر خم نکنم 

دیوانه مپندار مرا،  این عمل از عقل مخواه 

سر در نفس چاه اگر هیچ تکلم نکنم 

از ما گله دیگر نکن ای عشق که با فاصله ها 

بنشینم و گر تلخیِ این صبر تحمل نکنم