بسم الله الرحمن الرحيم

سلام

امروز1393/11/27است.

درست 10سال پيش بود که در چنين روزی مسجد ارک تهران برای پروانه ها راه معراج شد

و آن هايی که سعادت داشتند بال پرواز گشودند و پريدند.

تقديم به شهيد پريسا زندی تنها همشهری والامقامم که در عرش ارک شربت شهادت نوشيد：

((عرش ارک))

آخرين سجده ی نمازت بود
ناگهان عاشقانه جان دادی
ارک را عرش ديدی و رفتی
راه معراج را نشان دادی


سررسيد ديار ما يک عمر
صفحه صفحه پر از زمستان بود
به زمستان بهار آوردی
روح تقويم را تکان دادی


پير ما گفته بود：خاک زمين
جای پروانه ها نبوده و نيست
رفتنت قسمت زمين شده بود
بودنت را به آسمان دادی


راه وصل خدا شهادت بود
زندگی جمع لذّت و ذلّت
برگزيدی شهادت خود را
زندگی را به ديگران دادی


گاه مطلب عميق می شود و
حرف در واژه ها نمی گنجد
با زبان شهادت آمدی و
به همه واژه ها زبان دادی


من فقط از خجالت ِ ماندن
دفترم را سياه می کردم
قصد کردم که شعر ننويسم
تو به من قدرت بيان دادی


مجتبی خرسندی_1393/11/14

به اميد شهادت...

__________________________________

پی نوشت:عرض ادب خدمت دوستان ،
 مدتهاست از نظرات همراه با((من و ما ))ی بعضی از اساتید!

درباره ی شعرهییت رنجیده خاطر می شویم
 وچاره ای نیست مگر سکوت.
 چرا که ادبیات ما هنوز هم بیشتر درگیر ((سن و سال))است...!تا شایستگی
حالیا مقاله ی منصفانه ای از یک جوانمرد نظرمان را جلب کرد
وبه رسم ادب و ادبیات به دیگر دوستان هم پیشنهاد میکنم که بخوانند وایضا یاد بگیرند

 بخوانید :

مقاله نقد (منصفانه) شعر هییت
توسط آقای محمدرضا وحید زاده

اللهم عجل لولیک الفرج

یا علی علیه السلام مدد...