« زنی نشسته کنارم » * ز عشق و عاطفه لبریز که نرد عشق ببازم که شال عشق ببافد
در این هوای سترون  کنار برکه ی خواهش دوباره قرعه کشیدم که فال عشق ببافد 

به دست باد سپرده عنان موی پریشان در آسمان نگاهم  شبیه رود خروشان
که بوم ایده  بسازم و او به کلک دبیرش در امتداد نگاهم جمال عشق ببافد
 
پُرم ز عطر حضورش  ز حس خوب شکفتن بناست چله بگیرم برای خاطره گفتن 
بناست نذر نگاهش کنار غرفه ی حاجت دخیل گریه ببندم خیال عشق ببافد 

برای آنکه نیافتد به دست دلهره کارم رها نمی کنم اینبار دست گرم و کریمش 
که در کرانه ی رود ِ روان ِ عمر ِ قصیرم درنگ ِ چاره کنم تا مجال عشق ببافد 

دوباره دست نیازم به سمت  عشوه گرفتم  که مطمئن شوم امشب کنار سفره ی حاجت 
زنی نشسته  کنارم ز عشق و عاطفه لبریز که نرد عشق ببازم که شال عشق ببافد
رضا محمدصالحی
 

* با نگاهی به غزل" اسیر قلعه نامرئی"  بانو غزل آرامش