کفش های پای مردمان شهر ناکجا

یا که این لباس ها

گرچه دیدنی تراز گذشته اند

حکم غربت نوای خاک را نوشته اند

                                 از بدن

حال سجده ها به روی خاک نیست

روی فرش های زینتی است

در میان کفش های ادعا

حس جاده های سمت هرکجا

                                عجیب نیست

گرد،خاک

از نشانه های مردمان نسبتا

                                  نجیب نیست

زندگی اسیر غربتی است سرد

غربتی که دلخوشی مردم زمانه است

دلخوشی مردم زمانه را چه چاره است؟

خوش به حال کودکان پا برهنه ی دوان به هرکجا

آن نشانه های مردم بدون ادعّا

خوش به حالتان آهای........