عید بی تو گرفته و سرد است زندگی نام دیگرش درد است
سبزه هم مثل ماهی قرمز ، رنگ و رویش پریده و زرد است

دوری ات ای بهار سنگین تر ، مثل برفی نشسته بر سایه
یاس هم این طرف .... بگو چه کنم؟ با خزانی که قد علم کرده ست

خانه هامان همه غبارالود ، در و دیوار آن سیاه و کبود
کوچه با یاد چادری خاکی ، مثل شهر مدینه پُر گـَرد است

باغبان یاس نیمه جانش را اشک ریزان گرفته در آغوش
این چنین غسل داده او را که ، بر تنش ردّپای نامرد است

ما که جز معصیت نمی دانیم روسیاهیم و بد ولی باران!
ابر هم با لبی ترک خورده در نگاهش "بیا" و "برگرد" است

***
چند وقتی نگفته بودم شعر ، ذهن آشفته ام نمی زایید
مطمئنم که گوشه ی چشمش واژه را بر زبانم آورده ست