پُرم از زخم تلخی که ندارد فصل مرهم را

کدامین شانه ای باید گذارم این همه غم را

در آن گندم نمی دانم کدامین حادثه رخ داد

که نفرت ماند و قابیلی مجسم هر چه آدم را

و کاهن بود و می رویید پر از دشنام و تنهایی

و دستی کو که بندد زخم کاری های مریم را

تمام کوچه ها شاهد که بانو بود و این مردم

وتاریخی که زد در خود رقم فصل محرم را

گذشت این حادثه عمری زمین فصلی سترون شد

وباران رفت و آتش شد تمامی فراهم را

پُرم از حس آن سقای ، عاشق در بیابانی

که جاری می کند بر زیر پایش آب زمزم را .......