ستاره می‌شمرم تا سپیده سر بزند
و غم چو مرغ اسیری ز سینه پر بزند

در انتظار پری چهره ای ترانه وشم
که با لطافت انگشتِ عشق در بزند

بیاید و به نشانی که من نمی آیم
دو دست، عشوه گرانه سرِ کمر بزند

چو موج در تب و تابم، که بلکه اقیانوس
سری به این من تنها، به این خزر بزند

بگو اگر سفر جاده سخت و طولانی است
از آن کرانه به این کوچه روگذر بزند

اگر نیامد و صبح اشتباه کرد و دمید
چه غم، که روز من از شب سیاه‌تر بزند

نه باغبان صبورم دلش نمی‌آید
به این نهال پر از آرزو تبر بزند