همان کسی که خنده اش شکوفه های سیب بود 

نشست در مقـــــــــابلم ٬ به خنده ای سلام کرد

و آن سلام گـــــرم مثــــــل خنده اش عجیب بود

به بهت چشمهای من تبسمی نمــــــود و گفت:

«شناختی؟»صــــــــدای او چقــدر دلفــریب بود

هنـوز نه «دوباره فـــــــــــکر کـــن عزیز مـــــن»

مسیح فــــــکر من در آن دقیقه بر صلیب بـــــود

گـــــرفت دستهای من ، به روی صورتش کشید

خطوط چـــــــهره اش چقدر خسته و نجیب بود

دو قطره اشک ناگهان به روی دست من چکید

در آســـــــمان چشم او سکوت بی نصیب بود

بلند شد و رفــــــــــت من هنوز مات او که بود

نگــــــــاه تلخ آینه به خـــــــــــــلوتم نهیب بود