باز آن پری رخ از برما پرگرفت و رفت

هوشم ز سر ربود و دلم راگرفت و رفت

تا از میان راه بشد سایه اش  پدید

جسم زجان تهی شد و جانم گرفت ورفت

آن دیده های روشن وخورشید گونه اش

تابید سوی این تن و تابم  گرفت ورفت

آهو صفت  رمید  زپیشم  بسادگی

با آن کمند خویش به دامم گرفت ورفت

مانند یک عقاب که بیند  کبوتری

آمد ز آسمان و ز بامم گرفت و رفت

او رفت و آخر ازخم این کوچه دور شد

روح و روان وهستی و حالم گرفت ورفت

با شکوه گفت احمد بر باد رفته  دل

بشکست هردوبالم و بالم گرفت و رفت