یک سبد گل بود در چشمانتان
دفتر شعر مرا گل کاشتید
پنجره در پنجره لبخند را
در میان ِ دشت ِ سنبل کاشتید

من چه دارم جز قلم در دفتری
جوهرم بی رنگ تر از چشمه سار
زخمه آهنگی و رقص واژه ای
تکه حسی در سرودی بیقرار

پرسه های گاه و بیگاه مرا
قاصدک های شما فهمیده اند
مهربانی  های این پس کوچه را
آسمان ها لحظه لحظه دیده اند

من چه دارم جز همین یک شاخه گل
می گذارم لای دفترهایتان
میهمانم گاه در جمع شما
میهمان شاعران مهربان



اکرم بهرامچی