غزل آقای شهاب نجف آبادی رندانه است ؛ اما همچون اغلب آثار ایشان بدون در نظر گرفتن ملاحظات شاعرانه -بیشتر از نوع عروضیش-سروده شده است.در بیت اول که مطلع است و قاعدتا بایستی حسنی با خود داشته باشد تکرار ضمیر «من» در دو مصراع نگذاشته چنین حسنی رخ نماید.شهاب خیلی راحت می توانست ضمیر «من» در مصراع دوم را حذف کند ؛ اینگونه:
که یک عمراست روزوشب به دنبال چنین چیزم...
در مصراع اول بیت دوم «منعم» جای «زاهد» را گرفته است و نمی دانم چرا شاعر از آوردن نام «زاهد» پرهیز کرده و پای«منعم» را که در این بیت حتی به اعتبار «عیش و عشرت» نمی تواند محلی از اعراب داشته باشد به میان کشیده است.در مصراع دوم این بیت کار با اشکال بزرگتر و مهمتری روبرو شده و آن وجود واژه ی «قسم» است که اینجا باید خیلی بی مزه «قسّم» تلفظ شود-یاد قسّامه در دادگاهها افتادم- تا بیت را از آشفتگی وزنی رهایی بخشد.شهاب خیلی راحت می توانست بگوید:
که خوردستم قسم از عیش پنهانی بپرهیزم...
بیت سوم اشکال وزنی ندارد اما از ضعفهای چندگانه رنج می برد که ضعف تالیف یکیش است.اولا در مصراع اول به جای «این» در پایان می توانست از «می» استفاده کند.در مصراع دوم کلمه ی «بدون» اصلا شاعرانه نیست و من این کلمه را در کمتر شعری -بخصوص سنتی- دیده ام.البته در ترانه ها جایگاهی رفیع دارد ؛ مثل:«بدون عشق نمیشه زندگی کرد.»...و اما مهمتر از «بدون» دوکلمه ی «چنین کافر» است.به اعتبار «تا هرکه» در مصراع اول اینجا دیگر باید طوری وزن را تنظیم می کرد که «با وی» به جای «چنین کافر» می نشست.در بیت چهارم کلکسیون ضمیر داریم! و این از هر چه حسن که بیت می توانست از آن برخوردار باشد کاسته است.چهار ضمیر «من» در این بیت موجود است....در بیت پنجم اما گذر «مفتی» به شعر می افتد که...بگذریم.در مصراع دوم این بیت «معجون» کار دست وزن داده به طوری که اگر «معجونه» خوانده شود اشکال وزنی مرتفع می گردد.من به جای شهاب بودم می سرودم:
که من این تلخوش در کام هر عاقل نمی ریزم...بیت ششم -بخصوص مصراع اولش-از همان ضعفهای مورد اشاره در سطور فوق برخوردار است....برای شهاب عزیز بهترینها را آرزومندم.