خنده ی نابجای تومی برد آبروی من
صحبت نا شکیب دل زد ره گفتگوی من

سا قی چشم  شورتو جام خرد نمی دهد
تشنه ی عشق کور  تو ره نبرد به کوی من

کشته هزار و کبک را چشمه ی فتنه خیز تو
تر نشود ز جوی تو کام دل و گلوی من

تا گل روی من تویی سرّمگوی من تویی
هیچ کسی نمی شود خواهش و آرزوی من

جام تو جان معرفت مهر تو نیست بی جهت
آینه و صفای تو صورت رو بروی من

این عمل سیاه شب دست پر از گناه شب
باز رها نمی کند دامن خلق و خوی من

میل شکر نمی کند باور سر که ساز دل
تا نشکسته سرکه ای جام تو و سبوی من

گشته بهار من خزان از نفست نفس نفس
دوستی ات چه میکند ای همه جا عدوی من

در پی شعله می رود دیده ی پر سرشک دل
خنده که موج می زند بر لب قصه گوی من

تا تو امیر این رهی در شب شوق من مهی
ره به خد ا نمی بَرد قافله ی وضوی من