سـلام کُـن به شهادت که پُر شـد از عـطرش حیات ما و حیاط تو، حـوزه ی هنری!
بـگیـر در بـغـل ایـن مـاهیـان عـاشق را  "  ارادتـی بـنـما تـا سـعادتـی بـبـری "
 
بـه آسـمان بـسپـار عـاشـقانه گـریه کند  و زین شراب بنوشان کمی به  اهل زمین
به پـاس حُرمت دُردی کـشانِ دشـت بـلا ، بـگو بـه رهـگذرانت کـه کهف ِتازه تری
 
شـقایـقی که پـس از سـی بهار می شکفد ،  نشـان داغ دل مـاست ... یا فراموشی ؟
به سینه ات بنشان این نشان گم شده ! را ،که جاودان تر ازاین داغ نیست بر جگری
 

دو بی قـرار ، دو عاشق ، دو سـروِ سایه فکن عـجیب اینکه سر از خاک تا در آوردند!
جناب عشق قسم خورد ، آن دو را بخرد " که بنده را نخرد کس به عیب بی هنری "
 
(رضا محمدصالحی)