باز شب گسترانده برهستي پرده ي نقره كوب تارا را

دوست دارم كه يك غزل بشوم پر كنم حجم اين چليپا را

آسمان صاف ورنگ باران است ابر و مهتاب ونور، آه انگار

كاغذ ابرو باد منتظر است تا بريزي برآن الفبا را

توي باغي نشسته ام تنها دوره ام كرده نور و نيلوفر

اندكي مانده تا كه دريابم حكمت خلسه هاي بودا را

باغ را دوره كرده دريايي  كه اندرآن يك نهنگ وصد پري است

بوي يونس كشانده از هر سو تا بدانجا همه پري ها را

مي زند يك پلنگ بر آب و مي خزد يك نهنگ بر خشكي

ماه دنبال بركه...غافل كه ، تازه كرده جنون دريا را

رودهايي بزرگ از هر سو مي شتابند سمت آن دريا

موج هايي عظيم مي كوبند بر سر صخره ها سر وپا را

دوره ام كرده نور ونيلوفر باغ هم دور آندو پيچيده ست

باغ را دوره كرده دريا و نور تو دوره كرده دريا را

آنقدر حيرت آوراست كه من مي توانم فقط نگاه كنم

پلك بر هم نمي زنم نكند گم كنم رد پاي رويا را

شوق مستي ست در سرم اما يك شراب عجيب مي خواهم

دوست دارم به جاي خون مسيح ، سر كشم شيره ي يهودا را

ماه را مي كني تعارف كه : "رشک دریاست این بگیر وبنوش"

ماه را مي زنم كناري تا از لبت آن شراب گيرا را...

دوست دارم به من نگاه كني و به دنيا مرا نشان بدهي

پس به هفت آسمان بگویی که داشتم ارزش تماشا را

زير اين آسمان تو در تو سالها شب نشين اين باغم

از درخت وگياه و ماه بپرس مي شناسند دوستان مارا

مي ستانم به آستين غزل گرد از آستان زيبائيت

مي نويسم به جوهري از خون نامت اين واژه ي نويسا را

اين سري را كه در گريبان است پيش پايت بلند خواهم كرد

پس به آفاق مژده خواهم داد طلعت آفتاب فردا را

تهران 16 مهر 89