هوا گرفته است! آه! قلب من نیز
هوا بد است در صف خطر نمانید
سی و سه سال رفت و زندگی نکردم
شما که زنده اید! پشت در نمانید



سی و سه سال ِ رفته باد را وزیدم
به خواب تخت، لحظه لحظه فکر کردم
به زندگیّ بی ثمر که داشتم، آااااه!
به مرگ سخت، لحظه لحظه فکرکردم



سی و سه سال آزگار، بی تبسم
بدون شور عشق و عاشقی به در رفت
تنم دچار رنج و رخوتی عجیب است
و زندگی م از فشار غم هدر رفت



بله! سی و سه سال سعی کرده بودم
که در قفس امیدوارتر بخوانم
از اشرفی که اهل درد و دردسر بود
از اشرف دویده در خطر بخوانم



بله! سی و سه سال سعی کردم اما
بدل شدم به شعر – این غم غم انگیز-
نفس نفس زدم نفس مرا کم آورد
هوا گرفته است آاااه! قلب من نیز



سی و سه سال رفت و زندگی نکردم
سی و سه سال، غیر مرده ای نبودم
آهای اشرف بلاکشیده! حظ کن
چه روضه ای شب تولدت سرودم