من همان مهتابم  !
دگر از عشق مگو
که خودم اهلِ تفضّل هستم
می پرستم گلی از هندسه را
مهرِ آثارِ تو را می بینم
و من از شوقِ تو با حسِّ ادب می آیم
چون عقابی که به دنبالِ شکار ، می رود با قدرت ...
و خودت می دانی ، در مداوایِ زمان معروفم
مثل اسبابِ خیالی آرام
از دلی اهلِ صفا
وچو امواج خروشان که تلاطم دارد
و همین طیفِ سخن ، که بلندایِ تو شد
و به ادراکِ زمان
خویش را می خواهم ...
قصّه ای با نظری از دلِ خود گفت به من
می دهم رایِ خودم را آرام
به همین چلچله ها ...
باز با عشقِ سلامی که قداست دارد
ماه را می خواهم
در شبی مهتابی ...
چون پیامی روشن
به تماشایِ گلی از قانون
باز هم منتظرم
و تو را می خواهم  ، به کلامِ دلی از قابِ نسیم
و به تدبیر حکیم
با گمانی که طراوت دارد
و به اندیشه یِ قومی دانا
می پرستم همه را
با همین نازِ دعا ...
...........................................
محمدرضا جعفری – آبان ماه 1394
...........................................