درود و استادانه می سرائید.........
این سویِ شیشه
ما
در گودیِ بلاکِشِ چشمانِ منتظر
با هیاتی به قامتِ باران گریستیم
پُرسان گریستیم که ای ایستاده زیستگان!
ای شاهدانِ مشهدِ مشعر!
با تار و پودِ پیکرِ خورشیدخورده تان
در مسلخِ منا
برفِ کفن چرا؟
درآتشِ عطش
این پیرهن چرا؟
تا با کدام نشتر نیش آغُشت
دستانِ دیوسارِ جگرخوار
اینبار
گِرد حَرَم درید
از حمزه - حاجیانِ شما شرحِ صدر را؟!
تا از کدام سو
چون آتشی نهان
در پرده هایِ زنده و زایایِ زندگی
مرگی چنین
- به هروله وهول-
رخنه کرد؟!
خط و خبر رسید که خونِ بسا کسا
بر پشت و پای و پاشنه
در کامِ رگ فسرد.
خط وخبر رسید که یک ساحل
از ماهیانِ مُحرِم دریا
در تُنگی از عطش
بر موجِ درد مُرد...

لطف دارید برادرم...

دلتنگ اشعارتان می شوم

زیاد.........