از دل کوه گذشتم به تماشا برسم
عاقبت رود شدم تا که به دریا برسم

عقل دیوانه ی من سنگ به پایم انداخت
که به آغوش زلالِ تو مبادا برسم

تنِ جنگل چقدر عشوه برایم می ریخت
من ولی خواسته ام پاک به صحرا برسم :

تا که سیراب کنم کوزه ی یک چوپان را
به لب رهگذری خسته و تنها برسم

اشک از چهره ی دلباخته ای پاک کنم
که به داد دل یک عاشق رسوا برسم

چای شیرینِ سرِ راه مسافر بشوم
دم بگیرم به همان طعم گوارا برسم

ولی ای کاش فراتی بشوم تا اینبار
عاشقانه به لب تشنه ی سقا برسم

اربعین پای پیاده به حرم آمده ام
چقدر رنج کشیدم که به دریا برسم

انشاء الله

معراج دولتی.