ای که عشقت زده در جان جهان شور و شرر
جلوه ی روی تو رشک و حسد شمس و قمر
عدل را چون تو نباشد به جهان داعیه دار
عشق را نیست به جز سینه ی تو راه گذر
ذوالـفـقار تو به تقـدیر قــضا سـلـسله در
سـخنان تو به تفـسیر قَدَر شـهـد و شـکر
چـاه از آتـش آه تو فــرو ریخـته دل
عرش از شـوق قـدوم تو بر افـراشته سر
شاه افلاکی و بر خاک نشستی زخضوع
جز ره حـق نزدی گـام به درگاه دگر
پدر خـوب یتیمـانی و خصـم زر و زور
پهلوانان هـمه از خـوف تو افکنده سـپر
تو عـلیّ و عـلی آینه عشـق خـداسـت
کـور بود آنکه نچید از گل باغ تو ثمـر
من کمم زانکه شوم خاک رهت یا مولا
خرَّم آن خاک که بر آن زده ای گام سفر
پدرم در همه ی عمر دم از عشق تو زد
ناخـلف باشـم اگر طـی نکنم راه پدر