به استخوان شکسته ی پا

به نان

به پوست میوه

به زیبایی

به سگ های هار

به همه چیز شکل دیگری می دهد فقر.

جشن تولد نمی گیرد در خانه ی همسایه

و مَردش را از زندان به خانه نمی آورد.

ساقی شده است، نوجوان ترین پسر محله 

و شب ها

زندگی را

در بسته های کوچک 

در باریک ترین سوراخ دیوار پنهان می کند.

به همه چیز شکل دیگری می دهد فقر

اجاره ی آخر ماه را جلو می اندازد

دوره ات می کند در خلوت ظهر

و جیب هایت را خالی می کند.

مردان ما را  از مرزها می گذراند

به شلیک مرزبان ها سرعت می دهد

و لگدهای قاچاق بر سودجو را سنگین تر می کند. 

به  استخوان شکسته ی پا

به نان

به پوست میوه

به زیبایی

به سگ های هار

به همه چیز شکل دیگری می دهد فقر.

بی رحم است 

و این اشک 

این  شعر

چیزی از او کم نخواهد  کرد.

«زهرا زاهدی»